Wybaczam…

Nauczyłem się wybaczać. To przyszło z wiekiem, to przyszło z trudem, ale w końcu zrozumiałem, że wybaczenie jest dla mnie, że to sposób na to, by ruszyć dalej, to sposób, żeby się uwolnić. To jak możliwość wzięcia oddechu, kiedy zbyt długo przebywało się pod wodą. Duszenie w sobie żalu tak działa, dławisz się nim, opadasz na dno pod jego ciężarem. Dlatego tak ważne jest przyznanie przed samym sobą, że pozwalasz sobie na ruszenie do przodu, na krok przed siebie, na uwolnienie, na wynurzenie się. Wybaczasz dla siebie, bo to Ty cierpisz, trzymając się kurczowo poczucia zranienia. Człowiek, który Cię zranił, ma to w dupie, jest poza tym, to jego nie dotyczy. On żyje, a Ty próbujesz się pozbierać. Różnica polega na tym, że Twoje serce jest smagane żalem, który sprawia, że gubi ono rytm. Wybaczyłem w życiu wielu osobom, co nie zmienia faktu, że nie zapomniałem. Oni są poza horyzontem mojego życia. Już go nie przekroczą, ale uczucie ulgi pozwala mi iść przed siebie. Wybaczanie to luksus, nowy start. Wybaczyłem nawet kucykowi, który w przedszkolu, podczas wizyty w cyrku ugryzł mnie w kolano. Wybaczyłem mu po latach, bo wcześniej widząc jakiekolwiek kucyki, chciałem również ugryźć je w kopytko. Żądza zemsty prowadząca donikąd. Dzięki temu teraz patrzę na kucyki zupełnie inaczej, to po prostu mini-konie. Nie mam już z nimi problemu, ale to by się nie stało, gdyby nie wybaczył. Tak więc, wybaczyć, ale pamiętać, to coś, co pozwala nam ruszyć z miejsca. Zacząć żyć na nowo.