Umiejętność gry z samym sobą…

To będzie tekst o nie-poświęceniu. Z pełną świadomością tego, że nie
wszystkim się to musi podobać. Według słownika „poświęcenie” to czyn
pełen odwagi świadczący o oddaniu czegoś, w imię dobra drugiego
człowieka. To również gotowość do ponoszenia ofiar.

W moim przypadku to historia o poświęceniu siebie, w imię dobra innych i składaniu ofiary z własnego ja. I nie ma w tym krztyny żalu. Jest wdzięczność,
która przyszła z czasem. To coś jak baśń, w której król jest nagi,
Kopciuszek zgubiła nie pantofelek, a wierność i zasady, Księżniczkę na
ziarnku grochu uwierało wszystko, tylko nie własna nieporadność,
Pocahontas odpłynęła na statku z nieznajomym, Śnieżka przysnęła i
przegapiła moment na szczęście, jest też wiele innych
pseudoksiężniczek, które pomyliły bale, są trolle, dwa smoki, jeden
myśliwy i cała masa krasnoludków. Nie wierzę w poświęcenie, jeśli
chodzi o miłość.

Zanim to zrozumiałem, musiałem 7 razy się przeprowadzić, w większości z miłość, zostawiając za każdym razem za sobą wszystko, co było ważne. Tak, w imię dobra drugiego człowieka.

Tylko dobro, z początku wspólne, zaczęło być zbyt zachłannie
wchłaniane przez jedną ze stron. Gubiłem i potykałem się o własne,
wyssane truchło, o wiele razy za dużo. Oczywiście, święty nie byłem,
ale nie potrafiłem stawiać granic własnych emocji, które były okrutnie
gwałcone. I nie żałuję ani minuty, bo zdarzały się momenty szczęście w
tym wszystkim. I jestem wdzięczny za każdą dobrą i złą chwilę.

Wyciągnąłem wnioski ze swoich błędów i krzywd zadawanych przeze mnie
też. Poznałem kilku ciekawych terapeutów. Zamknąłem swoje demony w
klatce, chociaż każdego dnia słyszę, jak drapią pazurami o kraty. Nocą
słychać je wyraźnej. Niektórzy mówią o nich strzygi, siadają na klatce
i nie pozwalają się obudzić. Znam je na pamięć. 10 lat zajęło mi
zrozumienie siebie i tego, że związek to równowaga i wzajemność. Bez
cienia pierdolenia o poświęceniu. W miłości nie składa się ofiar, w
miłości nikt nie wymaga poświęcania się dla niego. Często my wmawiamy
sobie, że tak trzeba, a potem z dumą wspominamy, jak to wiele
poświęciliśmy. Gówno prawda. Jak spotykasz kogoś, kto Cię rozumie i
szanuje, to o poświęceniu nie ma mowy. Za to jest piękny język
wzajemności i harmonii, na które wszystko się buduje we dwoje. Wierzę
w to dzisiaj bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.