Pomyłka…

Patrząc na ludzi, mam wrażenie, że wielu myli miłość ze współuzależnieniem, ze swego rodzaju zależnością od drugiego człowieka. Miłość to bycie, a nie czysta chęć posiadania człowieka na własność. Nauczyliśmy się wymagać od siebie miłości bezwarunkowej, lojalności, zależności. Traktujemy to jako formę zabezpieczenia się przed rozstaniem. Coś na zasadzie „ktoś jest ode mnie zależny, więc nie może odejść”. I trochę o tym myślałem, i trochę w tym myśleniu pobłądziłem i mogę się mylić, ale wydaje mi się, że to wynika z tego, że my wciąż nie nauczyliśmy się kochać siebie. I w miłości drugiego człowieka szukamy uczucia, które nas wypełni, przepełni sobą, a tak naprawdę wyrówna poziom braku miłości do nas samych. Wydaje mi się, że jak kochasz siebie, to kochanie drugiego człowieka jest czymś naturalnym, po prostu Wasze miłości spotykają się w pewnym punkcie i potęgują. Nikt nie daje więcej, nikt mniej. Myślę, że miłość ma wnosić coś do naszego życia, a nie zniwelować nasz osobisty niedobór nie-do-kochania siebie. A gdzie się nie ruszę, gdzie nie spojrzę, to słyszę i widzę slogany typu „bez Ciebie mnie nie ma”. Gówno prawda. Jesteś, a fakt istnienia i bycia drugiego człowieka nie ma na to wpływu. Warunek jest jeden. Samoświadomość siebie. Miłość własna. Życie to podróż, w podróży bywa różnie. A ja wierzę, że do celu mogą dojść tylko osoby, których miłości spotkały się i połączyły, bo łatwiej idzie się z kimś za rękę, ramię w ramię. A kiedy ktoś jest od Ciebie zależny i na Waszej drodze pojawią się przeciwności, wówczas pojawia się problem, bo jedno musi ciągnąć drugie, a to powoduje utratę sił, a utrata sił prowadzi do upadku obojga. I nie wiem, czy to, co napisałem jest zrozumiałe i ma sens, ale tak to czuję.